Wiktoria Nestoruk – wiersze

***

spojrzenie za spojrzenie
dotyk za dotyk

upadek. 

czarne rzęsy
skrywające łzy
purpura magnoliowego lica

rozkosz. 

tańcząca
przed lustrem Wenus

jak duch. 

***

Naga.
otchłań senna
cichy szept czerwonych ust
upadający but

eros.

***

czarna koronka
szukająca akceptacji
na wątłym ramieniu

czerwone róże w twoim ogrodzie
romans w Moulin Rouge

***

lnianej marynarki już nie było
swing zabrał ją daleko stąd.
nie tu, nie ty, nie tam.
gdzieś poza
a jakby „w”

korzenny zapach
nie mój.
lnianej marynarki już nie było.

Wiktoria Nestoruk
Studentka filologii polskiej, pasjonatka literatury, sztuki i mody. Najczęściej spotkasz ją w dwurzędowej marynarce, przemierzającą warszawskie ulice w poszukiwaniu inspiracji, emocji i ulotności. Obszar jej zainteresowań to recepcja mody i semantyka ubioru w literaturze polskiej. Pisze pracę magisterską poświęconą kreacji Ireny Solskiej w twórczości Stanisława Ignacego Witkiewicza i Jerzego Żuławskiego. Gdyby mogła cofnąć się w czasie, poszłaby na kawę z Christianem Diorem i Francisem Scottem Fitzgeraldem.